Około 140 r. p. n. e., emisariusz dynastii Han, Zhang Qian opuścił Chang’an, stolicę dynastii i udał się na zachód z misją pokojową. To śmiałe przedsięwzięcie otworzyło lądowy szlak łączący Wschód z Zachodem.
Wieki później, w latach panowania dynastii Tang, Song i Yuan, takie jedwabne szlaki, zarówno lądowe, jak i morskie, przeżywały swój rozkwit. Wielcy poszukiwacze przygód, w tym Du Huan z Chin, Marco Polo z Włoch i ibn Batutah z Maroka, pozostawili swoje ślady wzdłuż tych starożytnych szlaków. Ci pionierzy zdobyli swoje miejsce w historii nie jako zdobywcy czy najeźdźcy. Są raczej pamiętani jako przyjaźni wysłannicy, prowadzący karawany wielbłądów i pływający statkami wypełnionymi skarbami. Pokolenie za pokoleniem podróżnicy jedwabnych szlaków budowali most pokoju i współpracy między Wschodem a Zachodem.
Dzięki tym szlakom chiński jedwab, porcelana, wyroby z laki i żelaza były wysyłane na Zachód, a pieprz, len, przyprawy, winogrona i granaty trafiały do Chin. Jednak nie służyły one wyłącznie wymianie handlowej, korzystała z nich także nauka. Dzięki tym szlakom buddyzm, islam i arabska astronomia, kalendarz i medycyna znalazły drogę do Chin, a chińskie wynalazki rozprzestrzeniły się w innych częściach świata. Co ważniejsze, wymiana towarów i know-how pobudzała nowe idee. Na przykład buddyzm, który powstał w Indiach, rozkwitł w Chinach i został wzbogacony w Azji Południowo-Wschodniej. Konfucjanizm, który narodził się w Chinach, zyskał uznanie europejskich myślicieli, takich jak Leibniz i Voltaire.
Starożytne jedwabne szlaki tętniły życiem. Miasta wzdłuż głównych rozwijały się w szybkim tempie. Ałma-Ata, Samarkanda i Chang’an oraz porty Sur i Guangzhou kwitły, podobnie jak Imperium Rzymskie oraz królestwa Partów i Kuszanów. Dynastie Han i Tang w Chinach weszły w złoty wiek. Starożytne jedwabne szlaki przyniosły tym regionom dobrobyt i przyspieszyły ich rozwój.
